5 yasinda annesine anneligi hatirlatan kucuk adama dair

7 gundur sacini yikamak icin beni pesinden kosturuyordu.
nihayet "yamancim artik kokuyorsun, saclarin puuuu.. boyle pis kokuyor" dedim, kolumun altina alip banyoya dogru suruklerken..

kacip yataginin kenarina oturdu, kollarini birlestirip, kaslarini catti, en fiyakali Caillou pozuyla.. "ama anne, hic anneler cocuklarina boyle bir sey soyler mi?!!!"

daha 3 yasindayken de benzer bir sey soylemisti.. kapinin onundeki caddeden her daim korkardi Yaman. yola adimini atmaz, beni beklerdi, elini tutmam icin. bir gun yine ellerim dolu; "oglum yuru iste! kendin gecebilirsin, burasi bizim kapimizin onu, guvenli bir yol" dedim.
"anne! anneler cocuklarinin ellerinden tutar ama'" diye ayar vermisti bana..

ayar deyince... gecen gun, yazin falan.. demek ki 4-4,5 yasinda..
bir seyler icin hafif bir miziklama aglama hali. ama her zamanki gibi acelemiz var, evden cikacagiz falan.. bu miziklama halini durdurmam lazim. Dedim ki: "yamancim, bak viziklama simdi, benim de canim baska birsey cekiyor mesela ama gitmemiz lazim.. ben de agliyim mi simdi? bohooeeeoo" ..

dememe kalmadi.

"ama annecim, ben cocukum, sen annesin. "

yaaaa....

yaman cocuk, ben... anne.. COGU KEZ SUPHE DUYSAM DA... boyle.