14 Temmuz 2013 Pazar

ilk 7 ayri gun

bu benim oglum.. bizi birakti gitti!

aslinda anlamaliydik..

31 mayis aksami, saatler once Istanbul ve sonrasinda tum Turkiye'y, saracak olan Gezi eylemlerini gostermeye baslamisken, mucizevi bir sey oldu: Yaman, "annecim ben bu aksam halamlarda kalabilir miyim" dedi.
bu bir ilk. bu bir milat.
Istanbul ardinda tum Turkiye "bu daha baslangic, mucadeleye devam" diye inlerken, bizim Yaman, 5,5 yasinda bir ertesi gununu havuzda gecirmek adina, hayatini dizayn etmeye dogru, insanlik icin belki kucuk ama kendisi icin koccaman bir adim ativerdi.

biz sorumlu anne-babalariz. sadece cocugumuza karsi degil, tum cocuklarin haklarina gelecegine karsi. Yaman bunu der demez yarim saat icinde, yastigini, topicik ve mirmirini ve olasi tum havuz esyalarini bir cantaya koymus, halamizin kapisini calmistik.

sonrsi malum. "sik bakalim sik bakalim biber gazi sik bakalim, kaskini cikar, copunu birak, delikanli kim bakalim".


elbette bu ozgurluk gosterisi bununla ibaret kalmadi. gecen hafta ben isten bogulurken, Istanbul tatile fazlasiyla teslim olmusken, Yaman kucuk bir sokak kazasi gecirdi. Allah'in korudugu o sansli cocuklardan biriydi, gozune ciddi bir hasar gelmedi. ancak pansumana ihtiyaci olan bir adet yaramiz oldu. Anne ve baba olarak bir kez daha fedakarlik yapmak zorunda kaldik. Yaman'i alip 1 haftaligina annanesi ve dedesinin yanina, Altinoluk'a biraktik.

simdi sayiyorum saatleri. bir hafta gecti ama bugun gecmiyor. yaman oglumuz yola cikacak birazdan. ona dolma mi sarsam... surpriz yapip evi balonla mi doldursam.... yoksa nasil sarilacagimi, koklayacagimi bininci kez hayal mi etsem.. ona ne desem mesela, arabadan inince? bu gece kucagimda uyuyakalmasina izin mi versem?

diyecegim; Allah kimseyi, hic bir anne-babayi cocugundan mahrum birakmasin. cocugundan mahrum olanlara, onun yanagindan uzaga dusen butun ana-babalara allah bin kere sabir, sukunet versin gonullerine. zor.

 

Hiç yorum yok: